Woordenwolken

Als mensen zoeken naar de juiste woorden, kijken ze soms even naar boven. Alsof het in de lucht geschreven staat. Ik doe dat ook. Heel vaak zelfs. Ik ben er zelfs voor verhuisd vanuit de stad naar een buitengebied. Maar dat realiseerde ik me toen nog niet.

Dat eindeloze trage bewegen van de wolken. Het samenpakken en openbreken. En dat alles afgewisseld met even helemaal niks, strak blauw, zodat je een moment op adem kunt komen. Het heeft even geduurd voor ik wist wat die luchten te maken hebben met mijn schrijven. Alles. Ik schrijf het liefst zoals de wolken. Ze voeren je mee naar waar je nog niet eerder was. Waar je verwonderd raakt en niet gelijk in discussie gaat met van alles in jezelf. Waar je even stilvalt. En waar je in die stilte verbinding maakt met wat je leest, waardoor je even in twee werelden bent. Daar gebeurt het. Het is de ontmoeting tussen wie vertelt en wie leest. Waar twee verhalen elkaar raken en zich weer vermengen tot een nieuw verhaal.

Ik ben ze gaan fotograferen, die luchten. Met mijn telefoon. Vaak vanaf het binnendijkje waar ik ’s morgens met mijn hond de dag begroet. Ze helpen me eraan herinneren dat de inhoud van wat een organisatie te vertellen heeft maar een onderdeel is van een verhaal. De echte magie? Die zit in de woordenwolken.